توی ابر ۱۶ اسفند ۹۱

توی ابر

(۱۶ اسفند ۹۱)

صبح که چه عرض کنم، لنگ ظهر از خواب بیدار می‌شوم، انگار سر بام دارند پنبه می‌زنند و آسمان گم شده است پشت دانه‌های درشت در پرواز، دارد برف می‌آید، گمان می‌کنم خیال است، پلک می‌زنم چند بار، می‌بینم که نه، آسمان گویی سر شوخی دارد و خیلی پی‌گیر دارد برف می‌آید. حوصله‌ام از زمستان سر رفته، دلم برف نمی‌خواهد، آفتاب می‌خواهم، هوای گرم و تی‌شرت، ولی چه می‌شود کرد، مثل هزار و یک چیز دیگر که نمی‌شود کاریش کرد سعی می‌کنم زیبا ببینم‌اش. از جایم بلند می‌شوم و می‌روم پای پنجره و محو تماشای دشت پیش رو می‌شوم که رفته است زیر کشت برف.

چند ساعت بعد، برف بند می‌آید و ابر چون عروسی سپید پوش می‌رود پشت کوه و دامنش با هزار عشوه‌گری، هزار چین و شکن، پشت سر‌اش از پله‌های آسمان می‌رود بالا.

قیصر دوباره آمده است برای درس گرفتن و امروز نوبت ریاضی است، وارد که می‌شود یک دست‌اش توی گچ است، معلوم نیست داشته چه آتشی می‌سوزانده که زده است دستش را برای بار نمی‌دانم چندم ناقص کرده. کتاب و دفتر را پهن می‌کنیم روی میز ناهارخوری و شروع می‌کنم به درس دادن و اصلاً حواسم نیست کدام دست‌اش شکسته است و این بچه چپ دست است یا راست دست. نیم ساعتی جواب سوال‌ها را دیکته می‌کند و من می‌نویسم، بعد آن وسطها می‌گوید «بده این یکی رو خودم می‌نویسم»، جواب می‌دهم «نمی‌خواد، خیلی دس‌خطت خوبه، با دست گچ گرفته می‌خوای بنویسی؟» می‌خندد و می‌گوید «من که با اون یکی می‌نویسم» و تازه دو زاری‌ام می‌افتد که چه ناجور سرم گیر کرده است توی ابر امروز.

پیوست: Raein و Til Enda از Olafur Arnalds:

http://prostopleer.com/tracks/5552425FG9I

و

http://prostopleer.com/tracks/647723wQHn