پاساژ
(۱۶ آذر ۹۱)
مثل گیر کردن روی یک نت تکراری از ملودی‌ای آشنا که
نامش مدت‌ها پیش فراموش شده، این روز‌ها خودم را بی‌هدف تکرار می‌کنم. کمی ابری
است، کمی دلگیر، چند لحظه باران می‌زند، بند می‌آید، یک ذره آفتاب می‌شود و دوباره
ابر. چند لحظه ذهنم این‌جا است، چند لحظه جای دیگر. کمی دلم برای تو تنگ است، کمی
برای خاطرات خوب، کمی برای آن سال‌ها که زود گذشت.
بعد، یک دوست می‌آید و مهربان سلام می‌کند، ملودی‌ای
بی‌نام آخر یک آلبوم کشف می‌کنم که نام ندارد و در فهرست نیست.
دلم به لب‌خندی باز می‌شود.
پیوست: پاره‌ای از قطعه‌ی
موسیقی است و نقش آن در فضای یک اثر، از نظر فرم، وصل دو پاره‌ی مهم به یک دیگر
است.
No comments:
Post a Comment