سگ ول‌گرد ۴ دی ۹۱

سگ ول‌گرد

(۴ دی ۹۱)

نشسته‌ام پای پنجره، کاروان‌سرای مخروبه با طاق‌های شکسته‌اش لمیده توی آفتاب، درخت‌ها در سکون زمستان شناورند و بوته‌های خار، گله به گله، زرد و خشک نشسته‌اند به انتظار بهار. سگ ول‌گرد کوچکی که یک سالش هم نمی‌شود توی زمین خاکی جلوی خانه‌مان که می‌خواهند تویش عمارتی بسازند برای خودش ول می‌چرخد، کمی این بوته را بوی می‌کند، کمکی پی دم خودش می‌چرخد یا با پنجه‌اش پشت گوشش را می‌خاراند، این پسرک کوچک که این روزها تماشایش شده مایه‌ی شادی من یک لحظه هم جایی بند نمی‌شود.

کسی از خیابان می‌پیچد توی زمین خاکی، موبایلش زنگ خورده و می‌خواهد کمکی دور تر از خیابان بایستد و حرف بزند، پسرک می‌رود سمتش، شروع می‌کند دورش چرخیدن و دم تکان دادن، مرد چمباتمه می‌زند روی زمین که موقع حرف زدن کمکی هم خسته‌گی درکند، پسرک کمکی آن‌ورتر ولو می‌شود روی زمین، زیر چشمی و از سر طلب مرد را نگاه می‌کند، روی زمین دم تکان می‌دهد شاید توجه مرد را جلب کند، تلاشی غریب برای یک نوازش، حتی شاید یک نگاه مهربان. مرد بلند می‌شود که برود، پسرک شاید به امید اهلی شدن، چند قدم پی‌اش می‌رود. بعد آرام، سرعت قدم‌هایش کند می‌شود، می‌ایستد و دور شدن مرد را نگاه می‌کند، چند لحظه که گذشت، وَرجه‌ وُرجه کنان برمی‌گرد سر بازی‌‌های کودکانه‌اش.

حکایت زندگی ما هم هم‌این است شاید.