ملال ۵ دی ۹۱

ملال

(۵ دی ۹۱)

تخت‌خواب اتاقم، چیزی است میان تخت و کاناپه، نه آن‌قدر پهن است که تخت عادی باشد نه آن‌قدر باریک که بشود گفت کاناپه است، رویش یک رو تختی آبی سیر با چهارخانه‌های درشت زرد و قرمز انداخته‌ام، چهار کوسن، دوتا با روکشی شبیه جاجیم و دوتا با طرح فیل‌هایی هندی که در پس زمینه‌ای زرشکی با وقار، بی آن‌که حتی پلک بزنند بین گل‌های درشت سبز و سرخ ایستاده‌اند و کنار این‌ها سگ عروسکی‌ام پخش است روی تخت که چشم‌هایش لای کاکل آشفته‌اش گم شده.

روز‌هایی که آسمان یک سردی ساکن دارد و بیرون پنجره یک آبی ملول که به خاکستری می‌زند هوا را پر کرده و رفته تا کوه و من هم کمکی دلم گرفته، سرما هم خورده‌ام، روی این تخت-کاناپه‌ی اتاق، مچاله می‌شوم توی خودم، تکیه می‌دهم به دیوار پشت تخت که لوله‌های گرم بخاری‌های ساختمان از توی‌اش می‌گذرد و خودم را می‌سپارم به گرمای فراگیری که از توی دیوار می‌خزد روی تنم و دست‌هایش حلقه می‌شود دور کمرم و هم‌این‌طور که از بین چشم‌های نیمه‌بازم خیره شده‌ام به طرح آبی کوه، حل می‌شوم توی این حجمِ گرمِ مهربان و بعد، آرام، جریان تب‌دار هوا از لای لب‌هایم می‌خزد بیرون و من را از من فصل می‌کند.