و ساعت از حرکت می‌ایستاد (۱۴ مهر ۹۱)

و ساعت از حرکت می‌ایستاد

(۱۴ مهر ۹۱)

نشسته‌ایم در آن کافه‌ي خوب، در آن کافه‌ی مهربان. از این در و آن در می‌گوییم و خورشید نرم پشت سرت در قاب پنجره پایین می‌رود و من تو را نگاه می‌کنم. گوشیت زنگ می‌زند، جواب می‌دهی و من تو را نگاه می‌کنم. در میانه‌ی گفت‌وگوی کوتاهت، سرت را لحظه‌ای بلند می‌کنی و نگاهت با نگاهم می‌آمیزد، صورتت می‌شکفد و من تو را نگاه می‌کنم. سرت که پایین است، می‌دانم که می‌دانی که دارم نگاهت می‌کنم، لبخند می‌زنی و ساعت از حرکت می‌ایستد.

نشسته‌ایم در آن کافه‌ی خوب، در آن کافه‌ی مهربان. از این در و آن در می‌گوییم و برای لحظه‌ای روی چهارخانه‌های سیاه و سفید رومیزی دستت را می‌گیرم. گرم است، به گرمی سیب در آفتاب تابستان، و نرم است، به نرمی ابر در خنکای بهار. زیر چشمی نگاهت می‌کنم، لبخند می‌زنی و ساعت از حرکت می‌ایستد.

فردایش که صحبت می‌کنیم، می‌گویی نه ساعت! نُه ساعت کنار هم بودیم و من باورم نمی‌شود، چون برای من چهارشنبه شده است پارادوکسی در مفهوم زمان، چون کوتاه بود به اندازه‌ی بر هم خوردن بال یک پروانه و پر بود از لحظاتی به این وسعت. چهارشنبه، از مفهوم زمان خالی است.