حاشیه‌ی سبز چمن ۹ آبان ۹۱

حاشیه‌ی سبز چمن

(۹ آبان ۹۱)

در حاشیه‌ی چمن نشسته‌ایم زیر درخت زبان گنجشک، صورت سفیدت در نور بهاری چرخیده سمت من و لبخند زیبا و گشوده‌ات دلم را از یقین پر کرده و طره‌های موی قهوه‌ایت که باد از مقنعه بیرون آورده‌ و پریشان کرده روی پیشانی‌ات و چشم‌هایت که پر است از نگاه نوازش‌گر یک مادر آرامم می‌کند.

چند لحظه‌ای سکوت می‌نشیند بینمان و در این سکوت در دلم می‌گویم، «وقتشه»، هم‌آن‌طور که سرم پایین است صورتم به لبخندی باز می‌شود، سرم را می‌چرخانم سمتت و به نام، این انحنای لطیف هوا، می‌خوانمت. با آن لهجه‌ی شیرینت که گوش و دل را نوازش می‌کند می‌گویی «ها!» و صورتت شکفته‌تر از شکوفه‌ی سیب است در بهار.

می‌گویم «یادته چند وقت پیش، وقتی صحبت می‌کردیم، گفتم ی چیزی هس که باید بهت بگم ولی الآن نمی‌تونم» با حرکت ظریف سرت تایید می‌کنی، و نگاهت مصمم‌ام می‌کند برای ادامه. کوتاه و آرام می‌گویم «من گی‌ام» هیچ چیز در نگاهت، در لبخندت تغییر نمی‌کند، تنها نوازش‌گرم‌تر می‌شوند و دستت نرم دور شانه‌ام حلقه می‌شود.

چند سوال می‌پرسی، که مطمئن هستم، که اثر تلقین نیست، و وقتی آرام و با یقین به پرسش‌هایت پاسخ می‌دهم، فقط یک چیز می‌گویی، «بهت افتخار می‌کنم که پذیرفتی».

هنوز حس مهربانی که آن روز در گرمی دست‌هایت، صدایت و چشم‌های زیبایت بود را به یاد دارم، ممنونم.

پیوست: ماجرای یک «بیرون آمدن از پستو»، بهار امسال در محوطه‌ی دانشگاه