یک روز تعطیل ۲۳ فروردین ۹۲

یک روز تعطیل

(۲۳ فروردین ۹۲)

از حجم کار مفید دیروز چنان راضی‌‌ام که امروز را تعطیل رسمی اعلام می‌کنم و می‌افتم به جان اتاق و شروع می‌کنم به سابیدن، خوبی این کار این است که ذهنم را رها می‌کنم تا ازاین موضوع به دیگری بپرد، خوش‌خوشک با این گپ بزند و با دیگری، جدّی بنیشیند سر بحث و جدل؛ صدای تار می‌پیچد توی اتاق، از پنجره به بیرون نگاه می‌کنم و طره‌ی پریشان ابر را می‌بینم که پخش شده توی باد و باغی آن‌ورترک که شکفته به برگ‌های سبز و شکوفه‌های خوش و کودکان شاد در زمین خاکی که جهان‌شان خلاصه شده در یک توپ پلاستیکی بنفش. چشم‌هایم که سیر شد، می‌روم سراغ کتاب‌خانه با کتاب‌ها و خرده‌ریزهایش، تخم‌مرغ‌های کوچک شیشه‌ای، انارهای تزئینی که از گلدان چیده‌ام و خشک کرده‌ام، دو پر زاغ که یک‌شان توی نور از میان سیاهی طیفی سبز و آبی بر حاشیه‌اش می‌درخشد. شیشه‌ها و کف اتاق را هم می‌سابم تا برق بی‌افتد. وقتی اتاق بوی تمیزی گرفت می‌روم دوش می‌گیرم و بعد ولو می‌شوم روی تخت و جلد اول «ارباب حلقه‌ها» ، «یاران حلقه» را دست می‌گیرم و شروع می‌کنم به خواندن تا چشم‌هایم گرم شود و می‌گذارم خواب مرا با خود ببرد.

از خواب که بیدار می‌شوم، می‌روم توی آش‌پزخانه و لیوان بزرگ آب‌جو‌خوری‌ام را که بابا بهش می‌گوید گاودوش را پر می‌کنم از بستنی شکلاتی و می‌آیم پای کامپیوتر و برای خودم بی‌خیال توی اینترنت می‌چرخم. پست جدید سم توماس، راجع به رژه‌ی سرفرازی در مومبای را می‌خوانم، به نامه‌ی دوستی جواب می‌دهم که برایم از نمی‌دانم کدام یک از هزار و یک خدا هند آرزوی کامیابی کرده و بعد هم دست به کار نوشتن می‌شوم. اواسط پاراگراف اول شاید حول و حوش «کودکان شاد در زمین خاکی»‌، خنکای بهار می‌خزد توی اتاق و دست‌های من که همیشه‌ی خدا سرد است، سردتر می‌شود و بلند می‌شوم می‌روم، توی ماگ تازه‌‌ای که هدیه گرفته‌ام و رنگ و وارنگ است و دوست‌اش دارم، چای درست می‌کنم، بعد می‌آیم دوباره می‌نشینم سر میز، انگشت‌هایم را حلقه می‌کنم دور لیوان و خیره می‌شوم به رقص بخار که گم می‌شود در انعکاس آبی شب.

پیوست: آلبوم افشارستان، مجموعه‌ای شیرین از موسیقی تلفیقی.