ارل‌گری بدون شکر (۱۹ شهریور ۹۱)

ارل‌گری بدون شکر

(۱۹ شهریور ۹۱)

از آن روزهاست که ابری نیست ولی آسمان دلش گرفته است. از حجره‌ بیرون می‌زنم، با شتاب خودم را به ایست‌گاه اتوبوس می‌رسانم. خیلی معطل نمی‌شوم، اتوبوس زردی از راه می‌رسد، سوار می‌شوم. خودم را به ردیفی می‌رسانم که یک صندلی‌اش خالی است. مرد مو سفیدی پایش را جمع می‌کند تا بتوانم روی صندلیِ کنار پنجره بنشینم. شعری از مارگوت بیگل با صدای شاملو توی گوشم می‌پیچد،

می‌خواهم آب شوم در گستره‌ی افق

آن‌جا که دریا به آخر می‌رسد و آسمان آغاز می‌شود

می‌خواهم با هر آن‌چه مرا در بر گرفته، یکی شوم

حس می‌کنم و می‌دانم

دست می‌سایم و می‌ترسم

باور می‌کنم و امیدوارم

که هیچ چیز با آن به عناد برنخیزد

می‌خواهم آب شوم در گستره‌ی افق

آن‌جا که دریا به آخر می‌رسد و آسمان آغاز می‌شود

چشم‌هایم را که می‌بندم، تصویر پسرکی دوازده-سیزده ساله از پسِ پشتِ ذهنم نرم‌نرمک ظاهر می‌شود. مو بلوطی، کک‌مکی، با لبخندی شیرین و خنده‌هایی از ته دل، پسرکی که یک شب تابستان، وقتی توی تاکسی، پشت سرش می‌نشینم، انحنای نرم و مرواریدگون گردنش و حالت زیبای موهای پشت سرش چنان دلِ دوازده-سیزده ساله‌ام را به تپش می‌اندازد، که روز اول مهر، توی حیاط، چشم‌چشم می‌کنم که پیدایش کنم و سلام‌های گذرای سال پیش را به دوستی‌ای عمیق بدل کنم.

چشم که باز می‌کنم، شیرینی غریبی، مثل طعم پرچم یاس‌‌های رازقی روی زبانم نشسته است. به خودم که می‌آیم می‌بینم دو گوی شفاف، بی‌آن‌که بدانم، روی گونه‌هایم با هم در مسابقه‌اند که کدام زودتر بر زمین می‌افتد، با سرانگشت، آرام، مسابقه‌شان را بر هم می‌زنم.

یک لیوان چای درست می‌کنم، ارل‌گری بدون شکر. می‌روم توی بالکن و خودم را می‌سپارم به دست بادهای پاییزی و هم‌آوازی بیشه‌زارِ پیشِ رو. و ملودی «یک روز پاییزی» با لبخندی که برای خودم هم مبهم است، روی لبم می‌نشیند.

پیوست: «یک روز پاییزی» از لئو بروئر با اجرای لیلی افشار

http://prostopleer.com/tracks/5492147vFyG

پیوست ۲: YouTube و Google رو زیر و رو کردم که یک لینک از این اجرا پیدا کنم ولی نبود، خودم آپلودش کردم.