چینه‌ی تلخ اندوه
(۱۴ اردیبهشت ۹۲)
چینه تلخ اندوه، که تمام روز آرام رفته بالا، به
ضرب دست مهربان کودکی، به آواز سکوت می‌ریزد، و چشم من سر ریز می‌کند بر خوش‌های
گرم علف‌های وحشی و گل‌هایی که تاج آبی بر سر دارند و شاخه‌های سپید مزین به رد
بهار. در امتداد های ممتد من، زمین موج برمی‌دارد سوی افق.
No comments:
Post a Comment