زیر پل حافظ (۵ مهر ۹۱)

زیر پل حافظ

(۵ مهر ۹۱)

۱۸ فروردین است، ده روز از لحظه‌ای که خودم را به تمامی پذیرفتم می‌گذرد. از قطار که پیاده می‌شوی، د‌سته‌ای از موهای خرمایی‌ات که از شال سیاهت بیرون است در هوا تاب می‌خورد. لبخندگرمت، نگاه مهربانت پاهایم را غرص می‌کند. دو هفته می‌شود که ندیدمت و حرف برای گفتن زیاد داریم. از این در و آن در می‌گوییم، روزهای سختی داشته‌ای، روزهای سختی داشته‌ام، بسیار می‌گویی، بسیار می‌گویم، تو سر راست و من کمکی مبهم. برای ناهار می‌رویم پیتزا داوود، بعد از ناهار، از نوفل‌لوشاتو که می‌پیچیم توی حافظ، می‌گویی، «حالا تو بگو، چی بود که هی می‌گفتی وقتی دیدمت می‌گم؟» لبخندت مهربان است و چشم‌های زیبایت آرام ولی من، ولی من ترسیده‌ام، نه از تو، از بلند گفتن آن جمله‌ی کوتاه ترسیده‌ام. سعی می‌کنم از پاسخ دادن فرار کنم ولی لبخندت چنان مهربان است و چشم‌هایت چنان گرم که تصمیم می‌گیرم بگویم. نفسم تنگ شده است و زانو‌هایم می‌لرزد، نیمکتی سیمانی کمکی آن‌ورتر هست، می‌گوییم «بشینیم»، خودم را به هزار ضرب و زور به نیمکت می‌رسانم و رویش ولو می‌شوم، کنارم می‌‌نشینی. آرام نگاهم می‌کنی، صبر می‌کنی، صدایم می‌‌لرزد، می‌فهمی حرف مهمی است، می‌دانی گفتنش برایم سخت است، آرام صبر می‌کنی. یک نفس عمیق می‌کشم و می‌گویم، «من گی‌ام». حتی شوکه نمی‌شوی، لبخندت شادتر می‌شود، در سکوت بغلم می‌کنی.

آرام که می‌شوم بسیار می‌پرسی، از تردیدهایم، از ترس‌هایم، برنامه‌هایم و چه سبک می‌شوم از گفتن به تو.

برای تمام بودن‌هایت، مهربانی‌هایت ممنونم، برای آغوش گرمت زیر پل حافظ.