یکی میان همه ۱۰ شهریور ۹۲

یکی میان همه

(۱۰ شهریور ۹۲)

در گوری تازه

بر حاشیه‌ی سیاهِ بیشه

غرس می‌شوم در خاک

ریشه می‌دهم

سبز می‌شوم

و دست آخر سایه‌ای میان آن همه سایه

و تو تبخیر می‌شوی ۷ شهریور ۹۲

و تو تبخیر می‌شوی

(۷ شهریور ۹۲)

من حریق هزار بیشه‌ام

تو شبنمی بر لبان سرخ من

کاش نواخگری رسته از خواب بودم

یا که تو سیلاب بهار

من حریق جنگلم

تو شبنمی

در هرم های من به یک آه بخار می‌شوی

یهودا ۶ شهریور ۹۲

یهودا

(۶ شهریور ۹۲)

در خواب سبز باغ

در میانِ آن همه جمع

این من‌ام که نشان می‌کنم تو را به بوسه‌ای

گناه از جهان شسته می‌شود به غسل خون تو

من نیز بخشوده می‌شوم در این میان؟

قاضی اگر منم

حاشا حاشا که چنین شود

پیوست: Erbarme Dich از BWV 244 پاسین سنت ماتئو اثر باخ (لینک MP3 و ترجمه‌ی شعر):

http://pleer.com/search?q=erbarme+dich

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=17417.0

شبانه ۳ شهریور ۹۲

شبانه

(۳ شهریور ۹۲)

تو رفته‌ای

تقویم هم

و در رد شور اشک‌های من

گل‌های کاغذی خشک شده‌اند بر دیوار

کاش ساعتی داشتم

تا حساب ساعت‌هایی که رفته‌ای دستم باشد

میخ ۱ شهریور ۹۲

میخ

(۱ شهریور ۹۲)

کمی درد می‌کند جای بودنت

مثل جای میخ بر دیوار گچی

دستِ کم آن تکه‌ها که بردی را پس بفرست

بی‌مروت میخ طویله بودی

بد درد می‌کند جای بودنت بر دیوار

پیوست: میخ طویله عملاً بزرگ‌ترین میخی است که می‌شود بر دیوار کوبید.

صور ۲۶ مرداد ۹۲

صور

(۲۶ مرداد ۹۲)

رد سرخ انتحار خورشید

رود سپید اشک رسولان قرن

پروانه‌هایی که باد بال‌هاشان را برده پشت کوه بلند

و آواز آسمان، از زیر آوار تلخ روز

مرا به خود می‌خواند

دست کسی که گم شد در غریو سبز شهر

جای خالی واژه‌ای در شعر شاعر جوان

یا خواب بوسه پشت پلک باکره‌‌ی شهر

مرا به خود می‌خواند

خاکستر هزار کوره

نام هزار گور بی‌نام

بغض فرخورده‌ای که طعم آهن می‌دهد

طعم تاب خوردن در باد سحری

مرا به خود می‌خواند

اجابت می‌کنم

به بانگ اول

در چشمه‌ای که سال‌ها پیش آوزاش را گم کرده

غسل می‌کنم

به بانگ دوم

هزار قناری در گلوگاه چشمه می‌خواند

به بانگ سوم

خاموش شناور می‌شوم در هیچ بزرگ

واحه ۲۶ مرداد ۹۲

واحه

(۲۶ مرداد ۹۲)

من رسول سال قحطی‌ام

شمعی در دست

ابری بر لب

مرا به واحه‌های چشم خود راه بده

در گلو‌گاه آبی زنبقی

از تو آبستن خواهم شد

به هزار گندم‌زار

به هزار مرتع

و راه گم کرده‌گان را خوراک خواهم داد

و بی‌کسان را در انحنای سپید تنم پناه

و صبح نو بر سر انگشت‌هایم جوانه خواهد زد

مرا به واحه‌های چشم خود راه بده

این قرن چشم انتظار معجزات من است

سایه ۲۵ مرداد ۹۲

سایه

(۲۵ مرداد ۹۲)

چون غم‌گین‌ترین روسپی شهر

زیباترینِ زنان

که به مترسکی دل داده بود

که در مزرعه‌ی عریان خانه داشت

و کبوتری در دست‌هایش لانه

اردوی شرم شهر مرا سنگ‌سار کرد

چون کودکی که می‌خندید

که آواز هزار پیامبر

هزار خورشید در گلویش بود

در میان بخار رگ زدم

و رد سرخ زندگی

بر سپیدی کاشی‌ها تکثیر شد

چون آخرین شعر شاعری

که در میانه‌ی باران جوهر بر کاغذ

در غبار کتاب‌هایش گم شد

ناتمام می‌مانم

و ساعت

بی‌آن‌که در نبض ثابت‌اش وقفه‌ای افتد

با نیم‌نگاهی از کنار من می‌گذرد

هبوط ۲۳ مرداد ۹۲

هبوط

(۲۳ مرداد ۹۲)

خورشید را چون ترنج

دو نیم می‌کنی

و من چون کاسه‌ی لاجورد

لبریز می‌شوم

از عطر سبز تلخ دست‌های تو

شب می‌شود

و منِ مغموم

از آسمان ساقط می‌شوم بر خاک

تو تکه‌هایم را جمع می‌کنی

و چون ستاره‌ای بند زده

از سقف سیاه خانه‌ات می‌آویزی

گور ۲۲ مرداد ۹۲

گور

(۲۲ مرداد ۹۲)

دی‌شب در گوری تازه

با مرده‌ای هم‌بستر شدم

که چون من می‌خندید

چون من آه می‌کشید

دی‌شب در گوری تازه

با مرده‌ای هم‌بستر شدم

که تنش بوی کافور می‌داد

و چشم‌های مرا داشت

دی‌شب در گوری تازه

که نام مرا بر خود داشت

با خود هم‌بستر شدم

و به بانگ اول خروس

من مرده بودم

پیامبر مغموم ۲۲ مرداد ۹۲

پیامبر مغموم

(۲۲ مرداد ۹۲)

برکت

چونان کبوتری هراسیده از قفس

پریده از دست‌های من

و من چونان پیامبری مغموم

با تاجی از غبار

بی آن‌که یکی حوّاری پی‌ام باشد

پی پاره‌ای چوب برای دار

به موج تلخ روشنایی سرخ لامپ‌های نئون چنگ می‌زنم

چوبی نیست

بر دار روشنایی‌های گنگ شهر می‌شوم

و معبد سیاه زمانه

از انعکاس صفیر اگزوزها به لرزه می‌افتد

ولی گناهی بخشوده نمی‌شود

دیواری نمی‌ریزد

و در روز چهارم

هنوز در گورم من

سبزه و آسفالت ۲۱ مرداد ۹۲

سبزه و آسفالت

(۲۱ مرداد ۹۲)

چون سبزه‌ای

که سطح سیاه آسفالت را می‌شکافد

و سرک می‌کشد سوی آسمان

سطح سخت سینه‌ام را می‌شکافی

طالع می‌شوی در من

غالب می‌شوی بر سیاهی درون

نام من، گل‌سرخ ۲۱ مرداد ۹۲

نام من، گل‌سرخ

(۲۱ مرداد ۹۲)

نام من گل سرخ است

من انکار نام خودم

وقتی در ترکیب سپید کلمات

پی نقطه‌ی نون می‌گردم

وقتی در حجاب سپید صبح

پی چراغ می‌گردم

من انکار نام خودم

وقتی شکفته سرخ شکوفه‌ی قلب تو را نمی‌بینم

و می‌روم پی تردید گل سرخ

سپیده‌دم ۲۰ مرداد ۹۲

سپیده‌دم

(۲۰ مرداد ۹۲)

ستار سایه‌های صبح من

طالع شو

تا روشن شود روزم

خواب پروانه ۱۹ مرداد ۹۲

خواب پروانه

(۱۹ مرداد ۹۲)

در پاسخ «ها»ی انتهای خنده‌ات

چراغ پلک می‌زند

لب‌های من حل می‌شود در باران

و پشت پلک‌های تو می‌نشیند

و من فکر می‌کنم که شب من

خواب پروانه‌ای است حوالی‌صبح

سپید ۱۹ مرداد ۹۲

سپید

(۱۹ مرداد ۹۲)

با یک نفس عمیق

در یقه‌ی سپید پیراهنت گم می‌شوم

و صبح به صدای سپید بالا کبوتری بر حرّه

در لحاف ابر از خواب می‌پرم 

شکست ۱۹ مرداد ۹۲

شکست

(۱۹ مرداد ۹۲)

شیشه را به تلنگور محک می‌زنند

من را به نبود تو

قوت دست و دوری تو از حد که بگذرند

هر دو می‌شکنیم

عطر ۱۸ مرداد ۹۲

عطر

(۱۸ مرداد ۹۲)

شب

چون هراسیده کشتی‌شکستگان

سرگردان میان جزایر پنج‌گانه‌ی عطر تنت

در موج سیاه خواب گم می‌شوم

و صبح خود را بر شن‌های روشن سینه‌ات باز می‌یابم

ظهر پاییز ۱۶ مرداد ۹۲

ظهر پاییز

(۱۶ مرداد ۹۲)

ظهر پاییر

سایه‌ی دیوار نو

وقت صلات

گل‌احمد یا اَنرگل

خسته

چشمانش خمار خواب

می‌خواند از بر

یاد میهن، یاد معشوق

ظهر پاییز

وقت صلات

سر بام شقایق پوشِ قالی

در هوای گیس سیاه دختر افغان

قاصد شب، زاغ

می‌نشیند بر بام

ظهر پاییز

چرت پاره

در لحاف امن خوب دست‌هایت

خواب گنگ چند بوسه

خنده‌های شاد برگ

زیر پای ره‌گذر

عطر باران، بوی کاج

یار من، دلدار من

ظهر پاییز نزدیک است

پیوست: «اَنرگل» هم‌آن «انارگل» است نام زیبای یک دوست افغان.

پیوست ۲: «یک روز پاییزی» اثر لئو بروئر با اجرای لی‌لی افشار:

http://pleer.com/tracks/5492147vFyG

خواب گندم ۱۵ مرداد ۹۲

خواب گندم

(۱۵ مرداد ۹۲)

خند‌هایت گل گندوم

وسط سوز زمستون

دل من مزرع گندم

چش تو باغ و گلستون

من اگر خوشه‌ی گندم

تویی ساقه‌ی گندم

دست بی‌رحم زمونه

نشه تیغ و درفشُم

ما بشیم عاصی و هیرون

وسط بر بیابون

ما بشیم ساقه و گندم

هر یکی خونه‌ی مردم

بی‌سبب ۱۵ مرداد ۹۲

بی‌سبب

(۱۵ مرداد ۹۲)

بی‌سبب

چون داغ شقایق خوبی

بی‌سبب

چون ململ مه

چون کاکل ابر

خوبی

می‌روم به صید حوت خیال ۱۴ مرداد ۹۲

می‌روم به صید حوت خیال

(۱۴ مرداد ۹۲)

از استوار لنگرگاه امن آغوش تو

پی سفیران سیاه بالِ باد

بادبادن می‌کشم سوی افق

می‌روم به صید بازی‌گوش حوت خیال

فلس‌اش سبز

چش‌اش یاقوت کبود

تا که کابین تو باشد

حوض خیال

تور خالی

چشم گریان

آینه‌ در دست

برِ کوخ تو می‌آیم

تا که شاید

در حوض سیاه چشم خود

کابین خود بینی

طره‌های سپید موی تو ۱۳ مرداد ۹۲

طره‌های سپید موی تو

(۱۳ مرداد ۹۲)

عطر سپید یاس را پود می‌کنم

بر بافه‌های سیاه کاکلت

تا چهرِ ستاره پوش شب

سرخ شود

از شرم زیبایی تو

و گل‌گونی خنده‌ات

آشنا بیگانه عطر تنت ۱۳ مرداد ۹۲

آشنا بیگانه عطر تنت

(۱۳ مرداد ۹۲)

در خمارِ خوابِ چشم تو

محو می‌شود روشنایی صبح

کلام نقش می‌بندد بر دیوار

در سایه‌ی روشن شمع

و بیرق صبح را

و هوش‌یاری را

باد می‌برد بر سر کوه بلند

و من

در پی ردی از آشنا بیگانه عطر تنت

گم می‌شوم در مه

در ابری از دود و بخار

قاصدان پاییز ۱۳ مرداد ۹۲

قاصدان پاییز

(۱۳ مرداد ۹۲)

امروز

چل‌چله‌ها تیز پریدند سوی جنوب

و من

به هوای گرمی دست‌هایت

تابستان را دادم به دست باد شمال

بمان!

که دست‌هایم معتکف لیوان چای نشود

در پاییز

پیوست: «راز و نیاز با آسمان» از آلبوم «تنها نخواهم ماند» اثر کیهان کلهر

خط آبی صبح ۱۲ مرداد ۹۲

خط آبی صبح

(۱۲ مرداد ۹۲)

خروس می‌خواند

اتاق پر می‌شود از سایه‌های بلند سحر

و من

چون ستونی از کاغذ

پیش چشم تو خاکستر می‌شوم

و به لبخند تو

جوانه می‌زنم از نو

زنی جوان‌تر ۱۱ مرداد ۹۲

زنی جوان‌تر

(۱۱ مرداد ۹۲)

در من زنی است از من جوان‌تر، شادتر

که با لبخندی روشن، بر پنجه‌های کوچک‌اش ایستاده

و از دریچه‌ی چشم‌های من روز را می‌نگرد

روشنایی را و رنگ را

و شکفته است از شگفتی عالم

من و او هر دو شور این داریم

که او سخن بگوید

غالب شود بر سیاهی درون

پیوست: شعری است از Ankie Peypers که شهلا جاهد به فارسی برگردانده، من باز نویس‌اش کردم. ترجمه‌ شهلا جاهد از شعر:

در من زنی جوان تر از من زندگی می‌کند

با چشم‌های روشن‌تر و دست‌های کوچک‌تر

بر سرانگشتان پاهایی کوچک ایستاده

از چشم‌های من بیرون را می‌بیند

به روزها نگاه می‌کند،به روشنایی و رنگها،

همه چیز را شکفت انگیز می‌بیند،همه چیز را خیلی زیبا می بیند.

هر دو شور این را داریم که او بتواند حرف بزند،

بتواند حرکت کند و زندگی کند و بر تاریکی

که در او خانه دارد،چیره شود