سه لَت

(۲۷ شهریور ۹۱)

شش صبح است و آسمان گرگ و میش، در آرامش خیابان پیرمردی نارنجی‌پوش، با جاروی بلندش تانگو می‌رقصد. از کنارش که می‌گذرم، پا سست می‌کنم، لبخند می‌زنم و می‌گویم «صبح به خیر»، با تردید، گویی شبح دیده باشد سر بلند می‌کند، می‌گوید «صبح به خیر».

در ازدهام حجره، صدای آشنایی می‌شنوم، گوش تیز می‌کنم، از مشتری‌های ثابت است، وقتی توی صف نوبتش می‌شود، سرم را بلند می‌کنم، زنی است میانه‌سال با سایه‌ای خاکستری روی موهایش، چشم‌هایمان در هم می‌آمیزد، می‌پرسم «خوب هستید؟»، در آهنگ صدایم، نگاهم می‌شنود که پرسشم از دل است نه گرم گرفتن کاسب‌کارانه، می‌شکفد.

در پایان روز، در سکوت شب، وقتی می‌روی، وقتی من می‌مانم و شب‌پره‌ای که دور لامپ اتاقم پرواز می‌کند، دلم برایت تنگ می‌شود.

پیوست: می‌آیم نوشته‌ام را توی وبلاگ بگذارم، دستم می‌لرزد، تردید می‌کنم که نکند معذبت کنم، نکند حتی فرصت دوستی را از دست دهم و هزار تردید دیگر. می‌ترسم. ولی می‌خواهم رها باشم، می‌خواهم که بدانی.