ثانیه‌های کش‌دار (۲۶ شهریور ۹۱)

ثانیه‌های کش‌دار

(۲۶ شهریور ۹۱)

چند سال پیش، دو کبوتر روی هرّه‌ی پنجره‌ی اتاقم لانه ساختند و تخم کردند. هیاهوی جوجه‌ها آن سال اتاقم را پر کرده بود. روز به روز کرکِ تن جوجه‌ها تنک‌تر و شکل بال‌هایشان تکمیل می‌شد. بعد یکی از روزها پرنده‌های والد، جوجه‌هایشان را گذاشتند و رفتند، من مانده بودم و تلخی قیل و قال گرسنگی و ترس جوجه‌ها. کاری نمی‌شد کرد، دو روز گذشت، بعد، روز سوم، وقتی خورشید لخت و آرم بالا می‌رفت، جوجه‌های کوچکم، با کمی ترس، با کمی تردید، با قدم‌های لرزان، پا روی هره گذاشتند، با چشم‌هایی که دودو می‌زد قدم‌های سستشان، نوسانات تن ظریفشان را نگاه می‌کردم، اولی به لبه رسید، پا سست کرد، ترسید، ولی خود را رها کرد، پرید.

چند لحظه بعد، بال به بال باد از پیشِ پنجره گذشت.

پا سست کردم، ترسیدم، ولی خودم را رها کردم. و حال آن چند ثانیه‌ی کش‌دار است، شاید از پیش پنجره‌ی چشمتان گذشتم، شاید ...