رد خوش باران ۲۳ اردیبهشت ۹۲

رد خوش باران

(۲۳ اردیبهشت ۹۲)

امروز، شاگردم، هم‌آن قیصر که چندباری راجع به‌اش نوشته‌ام، که پسرکی است دوازده ساله و  پر شور و شر، که سگ‌های ول‌گرد را دوست دارد و مهربان است و سعی می‌کند مثل آرتیست‌های فیلم فارسی‌ها حرف بزند و کلی قمپز در می‌کند درباره‌ی ماجراجویی‌هایی که نکرده و آتش‌هایی که نسوزانده، هم‌آن پسرکی که گلوی‌اش پیش دختر بغال محل گیر کرده، وسط درس، سرش را از روی کتاب بلند کرد و خیره شد به ردِّ عریب باران بر پنجره در نور غروب، که مثل الماس‌ بود بر مخمل سرخ و گل از گل‌اش شکفت و با دندان‌های ریزش که از میان لبخند برق می‌زدند، سر برگرداند سمت من و گفت «چه‌قدر قشنگه» و من از دیدن این حس خوش انسانی در چشم‌های قهوه‌ای‌اش قند توی دلم آب شد.

بین درس، یک ربع استراحت می‌دهم و می‌روم توی بالکن و خیره می‌شوم به موج آرام مه که از لبه‌های کوه سرریز می‌کند بر شهر و مثل این است که آسمان لحاف سپیدی می‌کشد بر شهر خواب‌آلود، او هم با پدر و مادرم می‌نشیند توی حال و مثل مادر شوهری پنجاه ساله غر می‌زند این‌که بد زمانه‌ای شده است و عروس‌های امروز حال کهنه بچه شستن ندارند و ...