مدراتو کانتابیله ۱۳ دی ۹۱

مدراتو کانتابیله

 (۱۳ دی ۹۱)

 لَخت و آرام، سبک به سان پرواز غبار در روشنایی صبح، شب، پیچ می‌خورد و از پنجره می‌آید داخل، با کرور کرور ستاره‌ی چشمک زن و هزار هزار چراغ روشن‌، چراغ‌هایی که گم شده‌اند پشت پرده‌های تور، پرده‌های زخیم یا ‌چون این‌جا، پشت عریانی من و شیشه‌های اتاقم. چراغ‌هایی که هم‌نشین سکوت‌اند، هم‌نشین خنده، ترس تنهایی یا شاید بزمی، سوری یا مجلس عزای کسی، پدری، مادری، دوستی یا محبوبی، چراغ‌هایی که با چشمانی گشاده من را و تو را نگاه می‌کنند، که در میان خروار خروار حرکت ناکرده‌، خود را نهان می‌کنیم، من و تو، که در انعکاس لرزش‌ یک پلک، یک دست یا هجایی میان کلمات، هستی‌امان که پنهان است در میان هیاهو را آرام زمزمه می‌کنیم، من و تو، که هر یک روایتی هستیم، یا شاید ترانه‌ای به غایت منفرد و یگانه، هر یک روایتی هستیم یا ترانه‌ای به غایت تنیده در دیگری، چراغ‌ها آرام، با چشمانی گشوده من را و تو را نگاه می‌کنند، در میانه‌ي پیوند، بوسه، فصل، اشک و لبخند. از میانه‌ی عریانی‌های‌مان، حجاب‌های‌مان، لَخت و آرام چون لحافی از مخمل، صبح، چراغ‌ها را خاموش می‌کند.

پیوست: مدارتو کانتابیله، ملایم و آوازی.